Δημήτριος Διβάνης
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1971, αλλά μεγάλωσα στα Τρίκαλα, μία μικρή επαρχιακή πόλη στο βορειοδυτικό άκρο της Θεσσαλικής πεδιάδας, στο μέσο περίπου της Ελλάδας. Οι έντονες εξάρσεις του ορεινού γήινου ανάγλυφου που περικύκλωνε τους παιδικούς μου ορίζοντες επηρέασαν άμεσα τον τρόπο πυ έβλεπα τον κόσμο γύρω μου από τα πρώτα εφηβικά χρόνια. Έτσι τα χαμηλότερα βουνά των Αντιχασίων ανατολικά, το τείχος της οροσειράς της Πίνδου δυτικά και οι μοναδικοί βράχοι των Μετεώρων στα βόρεια αποτέλεσαν για μένα ένα πεδίο δράσης λαμπρό και ανεξάντλητο˙ το αποτέλεσμα το βλέπετε αποτυπωμένο μπροστά σας, δραματικό αλλά συνάμα και ανθρώπινο.
Είμαι αυτοδίδακτος φωτογράφος και η μέχρι τώρα ενασχόλησή μου με τη φωτογραφία μόνο επαγγελματική δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ξεκίνησα σε ηλικία 15 χρονών ως συλλέκτης παλιαών ασπρόμαυρων φωτογραφιών με κύριο θέμα τις ανθρωπογενείς παρεμβάσεις στο τοπίο της ευρύτερης περιοχής. Οι πρώτες μου φωτογραφίες με μία πλαστική ερασιτεχνική Agfa της σειράς αφορούσαν τόσο το φυσικό τοπίο που αντίκριζα εκστασιασμένος στις καλοκαιρινές μου εξορμήσεις στα βουνά όσο και τα υλικά κατάλοιπα του πολιτισμού των δύο τελευταίων αιώνων, αμφότερα τα οποία από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχαν αρχίσει να αλλοιώνονται δραματικά. Λίγο αργότερα, η συστηματική ενασχόλησή μου με την ορειβασία μου χάρισε την πρόσβαση σε τόπους μοναδικούς, όπου η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων δεν μπορεί να βρεθεί, με απίστευτες, σχεδόν αλπικές, καιρικές συνθήκες, που είναι αδύνατο κάποιος να πιστέψει ότι υφίστανται στην Ελλάδα.
Στο μεταξύ, η επαγγελματική μου απασχόληση ως σύμβουλος τέχνης με εξειδίκευση στα παλιά ελληνικά και ισλαμικά τέχνεργα, με έφερε σε επαφή με τη δουλειά καταξιωμένων φωτογράφων, οι οποίοι από το τέλος του 19ου αιώνα αποτύπωναν συστηματικά σημαίοντα μνημεία και τοπία˙ και όχι μόνο. «Ιερά τέρατα» της φωτογραφίας όπως οι Fred Boissonas, Henri Quartier-Bresson, Herbert List, Robert A. McCabe, που ασχολήθηκαν φωτογραφικά με την Ελλάδα και τους Έλληνες αλλά και οι «δικοί μας» Κωνσταντίνος Μάνος, Σπύρος Μελετζής, Βούλα Παπαϊωάννου, Κώστας Μπαλάφας, Τάκης Τλούπας και Δημήτρης Λέτσιος που επικεντρώθηκαν περισσότερο στον άνθρωπο, επηρέασαν με το ιδιαίτερο ύφος τους – άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο – τις λήψεις μου.
Έτσι, αυτό που τώρα ξετυλίγεται μπροστά σας, ακόμη και αν το θεωρείτε άτεχνο, μονότονο ή μελαγχολικό, δε σας θυμίζει επ’ ουδενί Ελλάδα ή απλά δε σας αρέσει, δεχτείτε το ως μία ευκαιρία για να απολαύσετε ένα τοπίο ονειρικό, παραμυθένιο, το οποίο ενδεχομένως – εξαιτίας των συγκλονιστικών και συχνά μη αναστρέψιμων επεμβάσεων που υφίσταται δε θα έχετε την ευακαιρία να ξαναντικρίσετε σε αυτή τη μορφή.